در حدود یک سال طول کشید تا آمریکا بتواند از پس مانورهای وقت‏تلف‏کن ایران برآید و قطعنامه جدیدی را صادر کند و تازه آن هم در شرایطی صادر شد که شکستش مثل روز روشن بود. بهترین نشانه این شکست لغو مذاکرات در سطوح مختلف میان ایران و غرب و بسته شدن کانال‏های ارتباطی بود. ایران اگر چه همان زمانی که رییس جمهور حکم بازنشستگی به دست لاریجانی بعنوان مذاکره کننده ارشد هسته‏ای داد درپی آن بود که باب مذاکرات بی‏محتوای هسته‏ای را ببندد اما قطعنامه جدید به این استراتژی ایران قیافه‏ای حق به جانب و انتقام‏جویانه داد. زمانی که سعید جلیلی به سمت مذاکره کننده ارشد هسته‏ای منصوب شد آشکارا بی‏میلی خود به مذاکره با سولانا که آخرش معلوم نشد نماینده چه کسی بوده است را نشان داد، مذاکرات چندین بار به تعویق افتاد تا جایی که سولانا چندین بار شخصا برای گشوده شدن مجدد باب مذاکرات پیش‏قدم شد، بالاخره مذاکراتی سرد انجام شد که در پایان آن سولانا ناامیدی خود را ابراز کرد و جلیلی نیز با حالتی قهرگونه و بتنهایی محل مذاکرات را ترک کرده و حرف‏های سنگینی برعلیه سولانا زد. در هر صورت قطعنامه جدید میخ‏های جدیدی به تابوت مذاکرات هسته‏ای زد. قاطعانه‏ترین پاسخ ایران به قطعنامه این بود که رییس جمهور در پاسخ به سوالی درباره ادامه مذاکرات هسته‏ای با سولانا، هرگونه مذاکرات هسته‏ای را اصولا رد کرد با هر کسی که می‏خواهد باشد. این موضع جدید در شرایطی که ایران با گام‏هایی پرشتاب بسمت صنعتی‏سازی سانتریفوژهای پی‏2 حرکت می‏کند چیزی جز ناکامی برای غرب به ارمغان نخواهد آورد. محافل غربی تمام دلخوشی‏شان این بود که اگر راهکار تهدید نظامی در برابر ایران کارساز نبوده و ایران بواسطه دستیابی به تراز جدیدی از امنیت استراتژیک مصونیت یافته است هنوز آنها می توانستند دلشان را به راهبرد فشار سیاسی طولانی‏مدت در کنار مذاکرات هویجی خوش کنند. اما بسته شدن باب مذاکرات پس از قطعنامه سوم وحدت داخلی غرب را که حول لزوم راه‏حل سیاسی شکل گرفته بود در آینده نزدیک بشدت تهدید خواهد کرد. ازین پس دولت بوش می‏بایست شاهد شدت گرفتن دوباره انتقادات داخلی درباره نحوه برخوردش با دشمنان آمریکا باشد. تمام این مسایل زمانی صورتی جدی‏تر به خود گرفت که مذاکرات ایران و آمریکا که گویی با هدف گشودن راه برقراری مجدد رابطه در درازمدت شروع شده بود بدنبال ترور عماد مغنیه مدت‏هاست به حال تعلیق درآمده است. آمریکا اکنون در منطقه دچار سرگشتگی عمیقی شده است چرا که دائما از رویکرد سیاسی (مذاکره با ایران) به رویکرد نظامی (ارسال ناو به سواحل لبنان) تغییر فاز می‏دهد و فاقد توانایی لازم برای به نمایش گذاشتن نوعی انسجام فکری است. اگر شکست آمریکا در بحران هسته‏ای کره شمالی نوعی عقب‏نشینی از شرق دور محسوب می‏شد، بنظر می‏رسد زمان عقب‏نشینی از خاورمیانه نیز برای آمریکا فرارسیده است. ناوهای‏شان را به هر جا می‏خواهند بفرستند، آنها فاقد جایگاه راهبردی در منطقه هستند.